Kościół Zbawiciela to świątynia należąca do parafii ewangelicko-augsburskiej mieszcząca się na Placu Kościelnym tuż obok wałbrzyskiego rynku. Kościół zbudowano w latach 1785-1788 według projektu Carla Gottharda Langhansa, twórcy berlińskiej Bramy Brandenburskiej, na miejscu pierwszego Domu Modlitw z 1742 roku. W 2000 r. podczas remontu wieży kościelnej, w metalowej kuli umieszczonej pod krzyżem wieńczącym jej szczyt, odkryto zapakowane w metalową puszkę bezcenne druki.
Reformacja dotarła do Wałbrzycha w XVI w. Wiadomo, że już w 1525 r. w okolicach miasta odprawiano pierwsze nabożeństwa w duchu „Nowej Nauki”. Sam Wałbrzych z przystąpieniem do Reformacji wstrzymał się do 1546 r., wtedy luteranie zdobyli przewagę i przejęli miejscowy kościół parafialny. Sytuacja ewangelików odwróciła się po wojnie trzydziestoletniej, liczba kościołów służących do tej pory protestantom zmniejszyła się w 1654 r., a prowadzona w tym czasie rekatolizacja zmusiła ewangelików do przejścia do podziemia. W 1741 r. po zajęciu Śląska przez protestanckie Prusy wprowadzono wolność wyznania. Rok później wałbrzyscy luteranie mieli już własny Dom Modlitwy. Jak większość tego typu obiektów budowana na Śląsku w latach 40. XVIII w. była to budowla założona na planie prostokąta. W 1746 r. zaczęto budować organy, a w 1754 r. do kościoła dostawiono plebanię.
Świątynia licząca 1000 miejsc okazała się zbyt mała dla szybko powiększającego się w Wałbrzychu ewangelickiego zboru, dlatego w 1785 r. zdecydowano o przebudowie kościoła, tak aby mógł pomieścić większą liczbę wyznawców. Prace budowlane ukończono w 1788 r. Kościół ma konstrukcję szkieletową, jego wnętrze utrzymane jest w białej tonacji ze złoceniami. W kościele znajduje się XIX-wieczna chrzcielnica oraz 3 XVIII-wieczne i 2 XIX-wieczne szklane żyrandole, a także kilkukrotnie przebudowywane organy. Wieża kościoła początkowo miała kształt niewielkiej kopuły, ale podczas remontu w latach 1862-1864 została zastąpiona przez wyższe strzeliste zwieńczenie.
Organy w Kościele Zbawiciela
Pierwsze organy przeznaczone dla ewangelickiego Domu Modlitwy w Wałbrzychu zbudował w latach 40. XVIII w. Johann Niessling. Organy posiadały wtedy 17 głosów. Po przebudowie kościoła organy powróciły na swoje dawne miejsce, a w 1870 r. zostały rozbudowane. W latach 1912-1913 organy wyposażono w instrument firmy Schlag und Söhne ze Świdnicy. Od tej pory organy posiadają 47 głosów i są jednym z największych zachowanych instrumentów zbudowanych przez świdnicką firmę. Projekt przebudowy organów konsultowano z laureatem Nagrody Nobla, Albertem Schweitzerem. Organy, w niezmienionym od czasów przebudowy kształcie, zachowały się do dziś. W latach 90. XX w. organy odrestaurowano.
W 2000 r. wyremontowano wieżę Kościoła Zbawiciela. Podczas prac, w kuli umieszczonej pod krzyżem wieńczącym jej szczyt, znaleziono metalową puszkę, w której znajdowały się monety datowane od roku 1785 do 1888, dokumenty parafialne, kilkustronicowe książeczki, medale, rysunek przedstawiający frontową fasadę kościoła oraz inne druki, które po skopiowaniu powróciły na swoje miejsce. Jedynie najstarszy dokument pochodzący z czasów założenia parafii pozostawiono do gruntownej konserwacji.
Kościół Zbawiciela wzniesiony w latach 1785-1788 nie zmienił swojego przeznaczenia i po dziś dzień należy do parafii ewangelicko-augsburskiej.